​'Ik heb expres geen subsidie aangevraagd. Dan gaat de magie er af'

'Je hoeft je niet op te geven. Je kunt gewoon aanschuiven', staat er op de website van sociaal werk organisatie DOCK. De aanschuiftafels in de wijk Feijenoord zijn populair. Ruim driehonderd unieke wijkbewoners kwamen al eens naar de avondmaaltijden in het Huis van de Wijk. De maaltijden worden bereid door vrijwilligers en de ingrediënten wordt grotendeels gedoneerd door ondernemers uit de wijk of de stad. Zonder subsidie voor de ingrediënten of koks of vrijwilligers.

Begeleidend participatiemakelaar Emine Bagçivan heeft er bewust voor gekozen geen gemeentelijke subsidie aan te vragen voor de koks of de ingrediënten. 'Met subsidie verdwijnt de magie. Je kunt geld hebben, maar dat geeft geen voldoening. Dat is gemakkelijk. Ik hou van uitdaging. Ik geloof echt dat je heel veel van de grond kunt krijgen zonder subsidie.'

‘Als ik ziek ben gaat de avond gewoon door’

De aanschuiftafels waren aanvankelijk een kort project dat begonnen is mét subsidie. Er zat een projectcoördinator op en een kok die de vrijwilliger opleidde. Die constructie heeft een jaar gelopen. Toen het budget op was, werd het project overgedragen aan DOCK. Inmiddels is alleen Bagçivan nog betrokken als sociaal professional.

Onlangs vierden de vrijwilligers het eenjarig bestaan van de aanschuiftafels onder de vlag van DOCK. Bagçivan is apetrots op de medewerkers: 'Het is inmiddels zo ver dat als ik een keer ziek ben, de avond gewoon door kan gaan.'

Daardoor is er voor haar ruimte om verder te bouwen en het groter te maken. 'Ik hou niet van stilstaan. Als je gaat stilstaan, brokkelt het af. Ik wil door!' Ze ziet allerlei mogelijkheden om meer mensen te bereiken en er ook ondernemingen bij te betrekken.

Een uurtje langs de markt voor ingrediënten

Bewoners betalen vier euro voor de maaltijd. Maar er zijn ook bewoners die zelfs dat niet kunnen betalen. 'Ik sprak laatst een vrouw van tachtig al dagen niet gegeten had omdat ze geen geld had. Dat gaat bij mij niet door de beugel.' Daarom zijn er sinds kort nu ook maaltijden die voor een symbolisch bedrag van één euro worden aangeboden. 'We gaan tijdens de maaltijden met de collectebus langs de tafels. Dan kunnen de mensen betalen wat ze kunnen missen.'

Om de partners in de wijk te betrekken, ging ze gewoon bij ze langs. 'Ik ga bijvoorbeeld een uurtje langs op de markt en spreek wat mensen aan. Nu krijgen we van een aantal van hen ingrediënten. Laatst is er een bakfiets en een logo gedoneerd!'

De aanschuiftafels blijven groeien. Het is nu zelfs zo dat er een enkele keer geld over is, waar ze iets extra's mee kunnen doen. 'Met Kerst en Pasen. We hebben laatst borden gekocht.'

Succes is een middel

Het gaat er voor Bagçivan niet om dat het project op zich zo groot mogelijk wordt. 'Mijn doel is om verbindingen te leggen tussen bewonersgroepen, maar ook tussen partners in de wijk.' De aanschuiftafels zijn een ontmoetingsplaats voor alle culturen die in de wijk leven. Sociaal geïsoleerde mensen die ze in haar andere werkzaamheden tegenkomt kunnen via de aanschuiftafels weer een eerste aansluiting met de samenleving vinden. En het is een plek om talent te ontplooien.

Een groeiend succesvol project is voor haar een middel om kwartier te kunnen maken in de wijk. 'Ik wil de samenwerking zodanig versterken dat de zwaksten in de maatschappij niet in een blinde vlek komen, maar met hun talenten en capaciteiten als waardige burger een plek in de maatschappij krijgen.'

Vakmanschap als essentieel ingrediënt

Is de conclusie dat dit soort projecten beter worden als er geen subsidie wordt gegeven? Nee. Hoewel het project geen subsidie krijgt van de gemeente voor het eten en de culinaire opleiding van de vrijwilligers, draait het project niet gratis en vanzelf. Een belangrijk ingrediënt is Emine Bagçivan zelf, met haar onuitputtelijke ondernemingszin, haar vermogen om creatief om te gaan met schaarse middelen en haar geloof in de kracht en het talent van de bewoners.

Het project schreeuwt: 'Kom erbij, jij doet ertoe en je kunt hieraan bijdragen.' Zulke projecten zijn meer dan goud waard. Misschien niet in economische geldbedragen, maar alle verbindingen die Bagçivan legt, in en buiten de wijk. Die vormen het kapitaal: sociaal kapitaal.