100 dagen in de vergeten wijk

Programmamakers Tim van den Besten en Nicolaas Veul zijn op NPO te zien met 100 dagen in de vergeten wijk. Na 100 dagen voor de klas en 100 dagen in je hoofd (in de psychiatrie) lopen ze stage als sociaal werker bij een wijkcentrum De Wissel en Vadercentrum Adam. In de Haagse wijk de Laak ontdekken ze hoe het sociale vangnet er in de praktijk uitziet.  

De bewoners van de Laak schreven eerder een brandbrief naar de gemeente omdat ze zich compleet ‘vergeten voelen door de politiek’. Laak is een van de buurten die hoog scoren in lijstjes over eenzaamheid, armoede, woningnood en racisme. Tim en Nicolaas wonen 100 dagen in een appartement en bellen na het uitpakken aan bij hun nieuwe buurvrouw Riek. Ze vertelt openhartig hoe ze de wijk in de afgelopen 50 jaar heeft zien 'verpauperen'. Het contact met buren is een stuk minder geworden en ze vindt dat er te veel mensen met een andere cultuur in Laak zijn komen wonen.  

Bang om woke te zijn 

De programmamakers zijn in een andere wereld belandt. Nicolaas vindt het ongemakkelijk dat Riek haar buurtgenoten ‘allochtoontjes’ noemt. En ze is niet de enige die het moeilijk vindt dat haar wijk multicultureel is geworden. Ook in het 'consumptiehuis' zijn er gesprekken over hoe de komst van nieuwkomers de buurt heeft veranderd. Een bewoner is verontwaardigd over wat nieuwkomers allemaal krijgen als ze naar Nederland komen; ‘zo krijg je haat onder ons’.  

Woorden doen ertoe, vindt Nicolaas. Hij schrikt ervan hoe er gesproken wordt over andere culturen en ‘queer toestanden in Nederland’. Het raakt hem, maar hij weet niet zo goed hoe hij moet reageren; ‘ik ben een beetje bang om woke te zijn.’  
Maar zeg je er dan wat van als sociaal werker? vraagt hij zich af.  
Tim besluit van niet. Hij wil luisteren en de bewoners leren kennen; ‘Ik kom hier niet om 100 dagen de les te lezen’.  

I love Laak 

De eerste aflevering laat zien dat er een armoedeval is in de wijk. Tim en Nicolaas voelen zich soms machteloos door de financiële problemen en het gebrek aan betaalbare woningen, omdat sociaal werkers daar weinig tegen kunnen doen. Toch voelt het werk van betekenis; Nicolaas zorgt ervoor dat een kind een plek krijgt op een basisschool en Tim helpt met het uitdelen van voedselpakketten.  

Ze spreken met maatschappelijk werker Linda, die haar hele leven de Laak woont en werkt. Ze wil ondanks de stapeling van problemen niet zeggen dat het slecht gaat met de wijk; ‘I love Laak’, zegt ze. Ze ziet dat veel mensen hun ‘stinkende best’ doen om er samen wat van te maken in een zware tijd. Wel is er volgens haar meer inzet nodig om de situatie te verbeteren; ‘Sommige dingen kun je niet zonder elkaar of zonder de gemeente.’ 
 
Tim en Nicolaas bespreken de spanningen tussen verschillende groepen in de wijk, en vragen zich af of het realistisch is om te streven naar een wijk waarin mensen met zulke uiteenlopende opvattingen harmonieus met elkaar samenleven. Volgens Linda is het van belang om ruimte te blijven maken voor diverse perspectieven en daarnaast samen te werken met de mensen die bereidt zijn om bruggen te slaan.