Moons wijkavonturen

Moon schrijft in haar blog over haar werk als opbouwwerker. 

Terwijl de geur van bier en sigaretten wegspoelt in mijn doucheputje denk ik terug aan een fantastische 11/11. Onder de echte Bosschenaren onder ons een begrip maar voor u, lieve kijkbuiskindertjes, zal ik dit concept nog even uitleggen. 11/11 is het zottengetal en het begin van ons geliefde carnaval. 

Terwijl ik mezelf afdroog belt een vriendin me op. ‘Heb je het al gezien? Er is zomaar iemand naar geslagen bij 11/11! Een jong van 21!’ Bijgaand stuurt ze me het nieuwsbericht. Terwijl ik dit lees verdwijnt de warmte die zich net om me heen had gevouwen en voel ik mezelf kwaad worden. ‘Waarom lopen er toch zoveel van die door gesnoven debielen rond. Het lijkt wel of de mensheid gek is geworden’.

Als sociaal werker zit ik vaak in een spagaat: iedereen is belangrijk en doet ertoe, maar soms weet ik ook niet meer waar ik het moet zoeken om een situatie van twee kanten te bekijken. Ik probeer de boosheid van me af te schudden en stap op m’n fiets. Ondanks een heftige 11/11 roept de plicht. In een buurthuis wordt een rommelmarkt gehouden en er is geen betere plek om te kijken hoe het met de bewoners is. Ik fiets langs troep, lege blikjes bier en uitgekotste frikandellen en vraag mezelf echt af of ik wel geschikt ben om met mensen te werken. 

 ‘Ik fiets langs troep, lege blikjes bier en uitgekotste frikandellen en vraag mezelf echt af of ik wel geschikt ben om met mensen te werken.’

Ik loop het buurthuis binnen en word begroet door een bewoner die in de gang staat. Iedere keer als de deur opengaat komt de koude wind hem tegemoet gewaaid. Hij staat hier al sinds vanochtend geld op te halen voor het goede doel. Ik vraag hoe het is en hoe het in de wijk gaat. ‘Kom je binnenkort mee jokeren met de kaart club?’, vraagt hij, ‘dan kan je die ook allemaal ontmoeten. We nemen koeken mee!’. Mijn hart smelt weer een beetje en ik loop het buurthuis verder in. Aan de bar bestel ik een koffie en terwijl ik mijn geld pak zegt de barman: ‘weet je waar je me veel blijer mee zou maken? Als je een armbandje koopt bij die meiden daar. Dat zijn mijn dochters’. 

Na een uurtje vertrek ik weer, met twee armbandjes, drie zelfgemaakte knuffels van een bewoonster, nieuwe plannen en een warm hart. De mensheid is niet gek geworden. De mensheid is zelfs heel lief. En, na deze dag hoef ik me niet meer af te vragen of ik wel met mensen moet werken. Dit is mijn werk, en man, daar kan geen 11/11 tegenop.

Afbeelding: Koen Janssens