Boeken die naar pizza ruiken

Als iemand die direct opstaat en weg marcheert zodra ze door de bewaking op een festivalterrein verzocht wordt het terrein te verlaten, heb ik mezelf snel in de vrijwillige fysieke isolatie gedaan. Ik doe dat omdat ik mijn medemens zo goed mogelijk wil beschermen en de zorg wil ontlasten. Maar ook omdat ik bang ben iets tegen de regels in te doen, en - stiekem - meedoe met de, in mijn ogen, coole mensen die ik volg op Instagram. Die doen het ook massaal. In die staat van isolatie voel ik me niet zo alleen, als ik maar genoeg met mensen bel en mijn buurvrouw zo af en toe spreek. 

Onbewuste inclusiviteit

‘Ik heb wel vriendinnen hoor! Dit is gewoon voor wat extra gezelligheid, ik hoop dat jij het ook een beetje leuk vindt’, zegt de mevrouw die ik sinds kort elke week een halfuurtje bel in het kader van Coronahulp Wageningen. Een paar weken nadat ik me heb aangemeld om te helpen, krijg ik het verzoek of ik een mevrouw wil bellen voor wat extra gezelligheid. 

Zij zit thuis van haar werk als receptionist. En ze houdt van katten! Mooi, dan kunnen we het daar eens uitgebreid over hebben, denk ik bij mezelf. We mogen dan verschillende redenen hebben om te bellen met elkaar: zij wil wat extra gezelligheid en ik een nieuw slachtoffer om het over mijn katten te hebben. Onze behoefte is hetzelfde: contact. Hierdoor is er voor mij geen duidelijk onderscheid tussen hulpbieder en hulpvrager. Die gelijkwaardigheid hoop ik na de crisistijd te kunnen behouden en zo bij te dragen aan de onbewuste inclusiviteit waar Ceronne Kastelein van Movisie onlangs over schreef.
                                             
Mijn eigen ervaring maakt me nieuwsgierig naar hoe het met andere Wageningse beslommeringen gaat. Ik krijg de drang om te weten hoe het gaat met mijn vorige opdrachtgever: Thuis Wageningen. Zij maken deel uit van het samenwerkingsverband Welsaam die de drijvende kracht is achter Coronahulp Wageningen.

Korte lijntjes 

‘We hebben nu nog duidelijker samen één doel: inwoners zo goed mogelijk ondersteunen in deze periode’, zegt Elsje van de Weg, mijn oude collega met wie ik even bel. ‘Deze crisistijd heeft me doen inzien dat Welsaam echt een toegevoegde waarde heeft. Toen de eerste maatregelen waren gecommuniceerd, werd de gewoonlijke vergadering van het kernteam direct omgetoverd tot een bijeenkomst met alle partners.’

Die brede bijeenkomsten van Welsaam gaan normaal vaak over proces of de grote lijnen. Nu gaan ze juist over samenwerken aan een concreet project met acties op de korte termijn. ‘Door iedereen zo in actie, in een soort gezamenlijk project te zien, zie ik nu van dichtbij waar partners goed in zijn en waar we elkaar in aanvullen’, licht Elsje toe. 'Vluchtelingenwerk zorgt er bijvoorbeeld voor dat de informatie in andere talen wordt vertaald en heeft weer handige lijntjes met andere organisaties in Wageningen dan wijzelf hebben.’

Nu ik weet dat we elkaar vinden als het echt nodig is, geeft dat ook vertrouwen voor de toekomst

Nu het zo druk is bij het vrijwilligerscentrum met de coronahulplijn, zijn er ook een aantal medewerkers van andere organisaties ingeschakeld. Ook het lijntje met de gemeente voelt veel korter. De contactpersoon zit nu elke vrijdagochtend bij het Zoom-overleg en kan direct vragen stellen, acties die oppoppen beantwoorden of doorzetten in de organisatie. Elsje hoopt dat dit korte lijntje ook na deze crisistijd zal blijven bestaan. 

Juist door deze overleggen over zaken op de korte termijn, heeft de gemeente nu beter inzicht waar de partners mee bezig zijn. De samenwerking in deze tijd heeft Elsje al met al meer vertrouwen gegeven in Welsaam als samenwerkingsverband. ‘Nu ik weet dat we elkaar vinden als het echt nodig is, geeft dat ook vertrouwen voor de toekomst.’

Meer dan alleen ‘usual suspects’

Thuis Wageningen doet nu ook waar ze goed in is: initiatieven ondersteunen. Dat zijn er veel en het zijn niet alleen de ‘usual suspects’. Je merkt dat er enerzijds vrijwilligers thuisblijven, uit bescherming voor degene die ze normaal fysiek zouden ontmoeten of helpen. Dit legt dan bijvoorbeeld extra druk op de mantelzorgers. Tegelijkertijd zie je dat er juist ook nieuwe vrijwilligers aanmelden. Bij de Voedselbank komen er bijvoorbeeld zo tien aanmeldingen bij op een oproep tot vrijwillig coördinator. Normaal is deze coördinerende functie minder populair, omdat het meer tijdsinzet en bepaalde organisatievaardigheden vraagt. Nu zitten er mensen thuis die deze vaardigheden hebben en normaal bij hun werk of studie gebruiken. Zij willen deze vaardigheden graag zinvol inzetten. 

Thuisbezorgde boeken die een beetje naar pizza ruiken

Zo is er onlangs een net afgestudeerde student aan de slag gegaan bij de Voedselbank. En er ontstaan nieuwe samenwerkingsverbanden tussen bedrijven en initiatieven. Zo heeft een medewerker van Idealis (studentenhuisvesting) de ruimte gekregen om een aantal uren van haar contract te gebruiken om het Koken voor Kanjers initiatief te ondersteunen. En New York Pizza samen met de bibliotheek om boeken thuis te bezorgen.

Ik word best blij van alles wat ontpopt in deze tijden, van een nieuw belmaatje tot thuisbezorgde boeken die een beetje naar pizza ruiken.