Over de waarde van trage processen
In Vlaardingen bouwt opbouwwerker Ilze Bot al vijf jaar met buurtgenoten aan een platform tegen eenzaamheid. In dit praktijkverhaal vertelt ze over de waarde van samenwerken; zoeken naar gezamenlijkheid en daarvoor de tijd nemen.
Vijf jaar geleden belde Arianne Lodder, toenmalig kerkelijk werkster bij Protestantse Kerk Vlaardingen Holy, met de vraag of ik mee wilde denken en aan wilde sluiten bij een nog te vormen samenwerkingsverband rondom eenzaamheid en verbinding.
Elkaar leren kennen
Ariannes wens om vanuit de kerk meer te doen voor eenzame buurtgenoten wekte mijn interesse. Het wijkcentrum in Holy was net wegbezuinigd en de kerk is een groot gebouw met waardevolle faciliteiten. Ik besloot aan te sluiten bij de eerste bijeenkomst over eenzaamheid, waarin wijkteamcollega Loes van Hutten vertelde welke vormen van eenzaamheid er bestaan en wat de impact daarvan is. Vanuit die bijeenkomst bleven een aantal organisaties achter die inmiddels samen de basis vormen voor Platform Verbinding Holy.
In navolging van de eerste bijeenkomst verkenden we onze ambities en grenzen. Al gauw bleek dat we als lokale stichtingen, (bewoners)organisaties en kerken onvoldoende van elkaar en elkaars aanbod wisten. Als eerste gezamenlijke actie zijn we begonnen met het afstemmen van het activiteitenaanbod, waardoor er nooit dezelfde activiteiten tegelijk plaatsvinden.
Na een jaar, toen we goed en wel onderweg waren een platform te worden, veranderde initiatiefnemer Arianne van baan en stad. Het platform stond nog in de kinderschoenen en had een trekker en verbinder nodig. Als opbouwwerker had ik beide kwaliteiten in huis en met het zicht op alle positieve mogelijkheden voor de wijk en haar bewoners, was het voor mij een logische stap om deze functie over te nemen voor zo lang het nodig was voor het platform.
Nieuwe samenwerkingen
Langzaam ontstonden er door het contact in het platform nieuwe vormen van samenwerking. Zo is er bijvoorbeeld een fietsprojectje ontstaan. De ene organisatie heeft een vrijwilliger die graag fietsen repareert, de ander heeft veel leerlingen die geen fiets tot de beschikking hebben. Fietsen worden nu ingezameld, opgeknapt bij de ene organisatie en uitgedeeld aan de leerlingen, zodat zij mobieler zijn.
Nieuwe samenwerkingen beïnvloeden gaandeweg ook ons dagelijks werk. Zo waren er twee bewoners met een hulpvraag rond eenzaamheid, dagbesteding en netwerkuitbreiding. Eén belletje van het wijkteam naar de projectleider van een nieuwe ontmoetingsruimte was genoeg. Die haalde de bewoners met hulpvraag op en nam hen mee op sleeptouw.
Organiseren van samenwerking
We voelden als platformleden allemaal de motivatie, maar onze tijd bleef beperkt. Daarom hebben we na drie jaar werkgroepen gemaakt, zodat de platformleden zich doelgericht kunnen inzetten op vlakken waar zij dat willen. Onderlinge betrokkenheid vind ik als opbouwwerker belangrijk. We bespreken de rollen die we meekrijgen vanuit de organisaties, en kijken ook naar persoonlijke groei, waardoor er ook oog is voor de verborgen passies van de leden.
We hebben een activiteitenteam, dat zich richt op de samenwerking en afstemming. Een beleidsteam dat zich bezighoudt met missie en visie en kijkt naar wat er in de wijk speelt en hoe we daar met het platform een bijdrage aan kunnen leveren. Maar ook naar wat financiële mogelijkheden zijn om o.a. activiteiten te bekostigen. En er is een pr-team dat zorgt voor meer zichtbaarheid, verspreiding van het activiteitenaanbod en uitbreiding van het platform.
Duurzaam resultaat
Nu, vijf jaar later, bestaat het platform Verbinding Holy uit een kern van tien betrokken personen; een mix van bewoners en professionals. Ook zijn er nog vrijwilligers die helpen bij activiteiten. Mijn rol is beperkt tot procesbewaker en afgevaardigde van een deelnemende organisatie. Het voorzitterschap is overgenomen door twee andere leden.
Het resultaat voelt duurzaam en veert mee op de veranderingen in de buurt. De aanloop naar deze vorm van samenwerken vroeg van ons veel tijd en energie. Ik vind zo’n tijdsinvestering belangrijk, vooral in een tijd waarin ‘snel scoren’ zo hoog op de agenda van gemeenten lijkt te staan.
Klein denken en doen
Het kost tijd om elkaar te leren kennen, samen te bedenken wat we kunnen doen tegen eenzaamheid, en een community te worden.
Het gaat om klein denken en klein doen, waarover Kees Fortuin vertelt in de podcast De Expeditie. Hij vertelt over Brits onderzoek waaruit blijkt hoeveel waarde ‘het kleine’ heeft voor de beleving van ‘de grote buurt’. Kleine, mensgerichte acties, zoals persoonlijke telefoontjes, kaartjes en bloemetjes zijn belangrijk voor Platform Holy Verbinding. Die openheid en betrokkenheid, het elkaar zien als mens, zorgt juist voor onderling respect en verbinding.
Wanneer er in de wijk kleine activiteiten tot stand komen, waar bewoners actief zijn, dan heeft dat een positief effect. De bewoners die deelnemen praten erover in de buurt, en zo ontstaat er reuring. Dan verandert het gevoel van bewoners over de buurt. Er ontstaat een ‘wolk van welwillendheid’ zoals Kees Fortuin het noemt. Een gevoel van veiligheid en betrokkenheid. Dat mensen het fijn vinden om in hun buurt te wonen.
Dat is waar het Platform Holy Verbinding naar streeft: die verandering in straten en buurtjes in de wijk.
‘Het gaat om een gezamenlijk maatschappelijk doel, niet om geloofsovertuiging’
Toch moet ik me als opbouwwerker regelmatig verantwoorden en soms ook verdedigen voor mijn gekozen inzet in het platform. Voor de buitenwereld is het niet altijd zichtbaar wat er allemaal gebeurt. Ook vinden mensen het bijzonder dat ik met een kerkgemeenschap samenwerk. Als opbouwwerker ben je immers neutraal wanneer het gaat om geloof en politiek. Maar deze samenwerking richt zich niet op het geloof, maar op alle bewoners van de wijk. Het gaat om een gezamenlijk maatschappelijk doel, niet om geloofsovertuiging.
