Hoe Sabine bij Marjon op de bank terecht kwam

In mijn mailbox van het Sociaal Team kwam een e-mail binnen. Het was een berichtje van Marjon. Ze wist het niet meer en had hulp nodig. Ik ging bij haar langs. Zonder voorkennis, zonder blocnote en zonder pen. Een open ontmoeting waarbij Marjon aan een stuk door vertelde over wat haar allemaal was overkomen de afgelopen jaren en ik luisterde en luisterde en luisterde. Professionele hulp had ze al van een psycholoog. Er was alleen dat ene waar zij zo mee zat en waar ze zelf maar niet verder mee kwam. Haar inkomen was te weinig om van rond te kunnen komen. Uitbreiding van uren zat er niet in en of zwart werken nou een goede oplossing was? Of misschien een goedkopere huurwoning zoeken? Of allebei? Van haar vriend kreeg ze wel tips, maar ze twijfelde of ze wel zou moeten gaan flyeren om wat adresjes als poetsvrouw te krijgen. Je wordt tegenwoordig soms zomaar verlinkt. Tja, ik zou het zo ook niet weten zei ik. Lastige situatie. En toen dacht ik aan Sabine. 

De samenleving van binnenuit versterken, daar ga je als opbouwwerker natuurlijk voor. De bewoners in de wijk hebben allemaal talenten, vragen en ideeën. Natuurlijk weet niet iedereen dit van elkaar en kent niet iedereen elkaar. En dat vind ik nou interessant. Alle kennis, kunde en vaardigheden zijn al aanwezig in een buurt. Soms komt het spontaan bij elkaar en dan ontstaat er iets moois. Een goede sfeer. Een fijne buurt. Een lieve buur. En soms gebeurt dit niet. Soms staan mensen er alleen voor. Sommige buurten staan bekend als onveilig, vuil en ongezellig. De bewoners maken de buurt. Dus investeer je in de mensen die er wonen, wil je ze echt leren kennen, maak je contact vanuit oprechte interesse. In die dialoog geef je een stukje van jezelf en ontmoet je elkaar. Bewoners komen in beweging en de buurt wordt van binnenuit versterkt. Dat maakt mijn werk zo leuk. En weet je wat vorige week zo leuk was? Ik heb Marjon aan Sabine voorgesteld. Dat was best spannend, want ze kenden elkaar helemaal niet. De een met een vraag. De ander die wel wilde helpen. 

Sabine had net de training Vrijwillige Coach afgerond en woonde een paar straten verderop. Tijdens het maken van de glunderflap (onderdeel van de laatste trainingsdag) vertelde ze mij dat ze graag anderen in haar buurt zou willen helpen met een coachvraag richting werk. Ik leg het aan Marjon voor en het lijkt haar wel wat. Een paar dagen later zitten we met z’n drieën met een kopje thee op de bank van Marjon te kletsen. De klik is er. Ik laat ze zich aan elkaar voorstellen. Daarna vraag ik Marjon om haar coachvraag voor te leggen. Ik vat het kort samen en vraag aan Sabine of zij denkt dat ze Marjon hierbij kan helpen. Dit zou ze graag willen doen en ze spreken beiden het vertrouwen uit dat ze er samen verder wel uit komen. Ik laat ze het coachcontract tekenen en naar elkaar toe appen en weg ben ik. Over 3 maanden zie ik ze weer om te horen hoe het gegaan is. Natuurlijk kunnen ze mij altijd bellen als er wat is en zal ik Sabine over 2 weken bij de intervisiegroep van vrijwillige coaches zien. Ik ben benieuwd hoe het zal verlopen. Jullie ook? 

Mieke de Lange, opbouwwerker in het Sociaal Team