Het buurthuis als toevluchtsoord
Opbouwwerker Lucia Fer maakt regelmatig mee hoe een ingrijpende gebeurtenis de levensloop van mensen beïnvloedt. Ze schrijft over Jay, die door een samenloop van omstandigheden alles kwijtraakt en weer aansluiting vindt in het buurthuis.
Jay zat peinzend aan de keukentafel en tuurde in zijn koffie. 10 jaar terug zag zijn leven er nog stralend uit. Het glaasje wodka op een terras in Moskou smaakte verrukkelijk; vooral omdat hij nog in het gezelschap was van de lieve, wonderschone Russische Agnieska. Hij dacht terug aan zijn derde bezoek aan Moskou waarin ze besloten stappen te ondernemen om samen een gezin te vormen in Nederland. Het was lastig geweest met al de formaliteiten en vele hobbels op de weg, maar het was gelukt. Agnieska verhuisde naar Nederland. Er volgden een bruiloft, een koopwoning en twee lieve kinderen.
Jay had alles wat zijn hart zich kon wensen.
Van ontslag naar uitkering
Levensgebeurtenissen zijn echter niet te plannen. Economisch ging het slecht met het bedrijf waar hij werkte. Zijn baas had er alles aan gedaan om Jay te behouden, maar uiteindelijk volgde er toch ontslag. Jay was zwaar teleurgesteld. Na alles wat hij voor het bedrijf gedaan had. Dagelijks moest Agnieska zijn klaagzang aanhoren. Zij wenste zijn hulp in de huishouding, maar hij was rommelig en maakte er een puinhoop van.
De irritaties liepen op. Jay wist wel ongeveer dat zijn vrouw ook naar fitness ging en uitjes met haar vriendinnen had, maar dat ze zoveel afwezig was kon hij zich niet voorstellen. Ze kon haar tijd beter gebruiken door te stoppen met de oppas en zelf naar de kinderen uit te kijken. Ondertussen kwam er steeds minder geld binnen waardoor de uitjes van Agnieska niet meer betaald konden worden.
Hulp van wijkteam
Het ergste was de achterstand in de hypotheekbetalingen. Jay had lange tijd hun spaargeld ingezet, maar ook in die pot was de bodem zichtbaar geworden. Het huis moest verkocht worden en Agnieska vroeg een scheiding aan. Ze had er genoeg van.
Met hulp van het Wijkteam werd een uitkering aangevraagd. En na verloop van tijd zat zijn vrouw voor langere tijd in Moskou. Stilte volgde en Jay werd dakloos, moedeloos, eenzaam en zeer verdrietig. Hoe had het nou zover kunnen komen? Hij had zijn allerbeste best gedaan om een zinvol en liefdevol leven aan te gaan. Het was toch niet zijn schuld dat hij zijn baan verloor?
Onbegrip
En nu leefde hij in een kamer met meerdere bewoners. Hij moest een woning hebben, zonder een woning kon hij zijn kinderen niet terughalen. Maar Het Vierde Huis, de organisatie die urgentieaanvragen behandelt in Almere, werkte volgens hem niet mee. Zij begrepen hem niet, zagen niet in welke toestand hij zich bevond. Hij woonde al twee jaar met verslaafden in een woning. De keuken werd nooit goed schoongemaakt en er waren muizen. De eigenaar deed niets.
Jay stond op en verplaatste de inhoud van het kopje smerige koffie naar het vuile keukenafwasbakje, terwijl hij dacht; ik kan ook naar het buurtcentrum gaan.
Gewone mensen
Hij werd hartelijk ontvangen en mocht voor € 1,50 een heerlijke warme lunch nuttigen. Hij zag mensen lachen en praten. Dit had hij al een tijd niet meegemaakt. Ook de overige aanwezigen waren benieuwd naar Jay. De eerste keer durfde hij niet al te veel te vertellen. Bang dat hij dan uitgesloten te worden. Maar bij zijn derde bezoek kwam Jay met de opbouwwerker in contact en vertelde zijn verhaal. ‘Wat een opluchting’ zei Jay. Hij hield z’n tranen bijna niet tegen. ‘Ik ben enorm van de maatschappelijke ladder gekelderd. Ik kijk nu anders naar ontmoetingen met gewone mensen. Het geeft mij een gelukkig gevoel, ondanks het leed van het missen van mijn kinderen.’
Een levensgebeurtenis kan rampzalig zijn maar ook geluk en verandering in zich omvatten.
Lees in de publicatie Ontmoetingen in de Wijk meer over zijn werkwijze en hoe zijn eetcafé een veilige haven werd voor de buurt.
*De namen in dit verhaal zijn gefingeerd.
