Futsal Chabbab houdt jongeren van de straat en verbetert schoolresultaten
Foto: EA SPORTS FIFA (Flickr Creative Commons)
‘In 2001 zag ik de vrienden van mijn jongere broertje de verkeerde kant op gaan. Ze gingen steeds meer op straat rondhangen en maakten hun school niet af. Eerder had ik hetzelfde zien gebeuren bij mijn eigen vrienden en die van mijn oudere broer. Om dat te voorkomen ben ik zaalvoetbalactiviteiten gaan organiseren. Het motiveert de jongens omdat ze door de training steeds beter worden en kansen voor zichzelf zien. Nu, 15 jaar later, is dat initiatief uitgegroeid tot een sociale onderneming waar welzijn, leefbaarheid en onderwijs centraal staan.’
Jongerenoverlast neemt af door samenwerking met wijkpartners
Met Futsal Chabbab komen we dicht bij de jongeren. Saïd Achouitar: ‘We zijn begonnen in een Nijmeegse attentiewijk waar veel jongerenoverlast was. Nadat wij daar een tijd actief waren is deze overlast sterk afgenomen.’
Het voetbal betekent veel voor de jongeren. De oudere jongens kunnen doorgroeien als trainer en vormen het voorbeeld voor de jongere jongens. Achouitar legt uit: ‘We raken ze met de stok die wij achter de deur hebben: zij willen erbij horen en voetballen, daardoor kunnen wij eisen stellen. Geen goede schoolresultaten? Slecht gedrag in de wijk? Dan ook geen voetbalactiviteit. Dat raakt ze.’
Saïd Achouitar vertelt hoe hij het ‘net’ om de jongeren afsluit. Jongeren kunnen niet meer ‘shoppen’ bij activiteiten in verschillende wijken: als ze iets doen bij de ene activiteit in een wijk, wordt dit bekend bij de andere activiteit omdat er nauw wordt samengewerkt.
Voorbeeldfiguur bepaalt voor een groot deel het succes
Omdat hij er al in een vroeg stadium mee begint, werkt de aanpak van Saïd Achouitar preventief. Hij begint ermee wanneer de jongens rond de 8 jaar oud zijn. Maar de methode is ook in te zetten wanneer het misgaat in de wijk. Achouitar: ‘Vijf jaar geleden werden we ingehuurd in een wijk in Ede. Ik zag toen dat er in de wijk Veldhuizen – die in het nieuws was vanwege autobranden en jongerenoverlast – onder de jongeren behoefte was aan voetbal. Maar er was al gekozen voor een andere wijk en de gemeente en de welzijnsorganisatie wilden bovendien niet dat het slechte gedrag van de overlast gevende jongeren beloond zou worden met voetbalactiviteiten. Maar als we toen waren begonnen met de jongens die toen tien jaar oud waren, dan was de situatie daar nu heel anders geweest.’
De methode is niet zomaar over te nemen door iedere jongerenwerker of welzijnsorganisatie, vertelt hij: ‘Het werkt alleen als je de juiste jongens kunt vinden om mee te beginnen. Het helpt dan als iemand van onze organisatie het opstartproces begeleidt en de jongeren coacht om het uiteindelijk zelf te doen. Onze trainers hebben in dezelfde situatie gezeten als de jongere jongens en zijn daardoor een voorbeeld. Dat heb je niet bij een professional die niet uit je wijk komt.’
Vechten voor een plek naast grote welzijnsorganisaties
‘Het komt wel voor dat welzijnsorganisaties de methode willen overnemen, maar zonder ons daarbij als organisatie in te schakelen. We worden als kleine organisatie niet serieus genomen. In 2014 moesten we het tot de Nijmeegse raad spelen. Er zou geen geld meer voor ons zijn en de welzijnsorganisatie wilde de gehele organisatie overnemen. Dat wilden wij niet, want zelfstandigheid en de kleinschaligheid zijn belangrijk voor ons. De raad erkende daarop de meerwaarde van wat we doen en we konden onze eigen identiteit behouden. Dat heeft ervoor gezorgd dat we tot 2017 door kunnen. Dan moeten we opnieuw onderhandelen, terwijl ik die tijd liever besteed aan het contact met jongeren.’
Achouitar besluit: ‘De les die daaruit te halen valt is dat de grote organisaties, maar ook de overheid, moeten leren omgaan met kleine sociale ondernemingen en dat ze hun expertise moeten erkennen.’
