Delfshaven Coöperatie verbindt lokale initiatieven aan overheid en bedrijfsleven

Ze noemen zich de lijm tussen de voegen in Delfshaven, ze spreken over waardeontwikkeling, passie en innovatiekracht. LSA-leden Milja Kruijt en Patrick Boel zijn bestuursleden en initiatiefnemers van Delfshaven Coöperatie. De een houdt van schoppen kleine projecten omhoog schoppen, de ander zet zijn pitbulltanden graag in institutionele stukken.

Vertel, waarom start je een coöperatie?

Milja: ‘Met zijn drieën hebben we het initiatief genomen om in het Rotterdamse gebied, en voormalig deelgemeente, Delfshaven een coöperatie op te richten om lokale initiatieven te verbinden met overheid en ondernemers. De grondgedachte bij de start van coöperatie Delfshaven was: duurzame wijkontwikkeling kan alleen als alle stakeholders als gelijkwaardige partijen aan tafel zitten.

De situatie in onze wijk is nog steeds zo dat er veel geld in wordt gepompt om de situatie voor bewoners te verbeteren, maar met dit geld worden externe partijen aangetrokken. Er wordt niet gekeken wat bewoners of lokale ondernemers te bieden hebben. Tja, dat werkt niet. Het inkoopbeleid klopt niet. Er wordt bij het vergeven van een opdracht vooral naar financiën gekeken, en niet naar maatschappelijke meerwaarde of wijkontwikkeling. Zo kan er een hovenier uit Venlo worden ingehuurd, omdat hij per boomspiegel een dubbeltje goedkoper is dan die uit Rotterdam. Wij zouden graag willen dat een groep actieve bewoners met groene vingers die opdracht krijgt. Dan spreek je pas van meerwaarde.’

‘Duurzame wijkontwikkeling kan alleen als alle stakeholders als gelijkwaardige partijen aan tafel zitten’

Patrick vult aan: ‘Bij ons zijn er 13 tuinvrouwen bezig met allerlei groene projecten. Deze vrouwen willen graag grotere opdrachten verwerven om het groen te onderhouden. Wij als Delfshaven Coöperatie helpen die vrouwen, niet alleen met het binnenhalen van die opdracht, maar ook met het bepalen van de waarde, van de prijs. Ze moeten eerlijk betaald worden. Mooi groen is het doel, maar het is ook een middel om samen verder te komen en meer te bereiken. Het heeft veel meerwaarde als het groen onderhouden wordt door mensen uit de buurt die contacten in de wijk hebben zodat er ook andere initiatieven ontstaan. Wij als coöperatie helpen de gemeente om deze meerwaarde in te zien en dus in te zien dat ze een ander inkoopbeleid moeten hebben.’

Aha, dus de Delfshaven Coöperatie ondersteunt initiatieven?

Milja: ‘Ja en meer. Delfshaven Coöperatie verbindt lokale initiatieven in Delfshaven aan overheid en bedrijfsleven. Met als doel de economische ontwikkeling en veerkracht in Delfshaven te versterken. We verleiden en ondersteunen bewonersinitiatieven. Wij brengen de lijntjes bij elkaar. We hebben een flink netwerk, zowel onder bewoners als onder ondernemers en binnen de gemeente. Binnen de wijk zijn er zo’n 200 á 300 actieve bewoners waarvan wij de contactgegevens hebben en waarvan we weten waar ze mee bezig zijn, dat zijn de sleutelfiguren. Daar zit de kern van wat we doen.’

'Actieve bewoners hebben mooie plannen, maar als ze ergens tegenaan lopen krijgen ze verwarrende informatie of zelfs geen informatie’

‘Onze bemoeienis kan heel klein zijn, of heel groot en ook de projecten waar we ons mee bezig houden kunnen klein of groot zijn. Een voorbeeldje: een bewoner wilde graag barbecueën in het park met een groep, maar hij wist niet of dat mocht. Dus hij stelt de vraag in de Parkraad. De helft van de ambtenaren antwoordde daarop: ja tuurlijk mag dat, maar de andere helft zei: nee. Dat is een moment dat wij als coöperatie even kunnen helpen. Ik heb de gebiedsmanager gebeld en de vraag gesteld. Hij is het toen binnen de gemeente Rotterdam gaan uitzoeken. En dit voorbeeldje is exemplarisch. Sommige actieve bewoners hebben mooie plannen, maar dan lopen ze ergens tegenaan en krijgen ze vervolgens verwarrende informatie of zelfs geen informatie en zij weten de weg niet. Wij wel, òf we hebben mensen in ons netwerk, zoals de gebiedsmanager, die de weg weten. Dus dankzij onze contacten komen veel goede ideeën toch nog op de goede plek.’

Patrick: ‘En dat leggen van verbindingen doen we op veel verschillende manieren en op veel gebieden. En soms doen we heel veel, soms bijna niks. Dus er zijn projecten waar we projectontwikkelaar zijn, en soms zijn we alleen procesversneller.’

Op jullie website is te lezen dat jullie met veel projecten bezig zijn, van coöperatieve gebiedsontwikkeling, via nieuwe vormen van leegstands- beheer en eigenaarschap, tot een wijkinvesteringsfonds. Dat is heel veel werk. Hoe is dit te combineren met werk, of is het betaald werk?

Patrick: ‘Wij als bestuur hebben een ander verdienmodel dan geld. Ik heb een positie waar ik veel waardering voor krijg. En ik maak deel uit van een heel mooie community. Dat is heel waardevol. Dat betekent niet dat we niet vinden dat er betaald moet worden voor maatschappelijk initiatief. Voor bewonersgroepen zijn we er juist hard mee bezig dat er wél budgetten overgeheveld moeten worden.’

'Het is echt een verademing om als bewoner serieus genomen te worden'

Milja: ‘Wij doen dit als bestuur volledig vrijwillig en we steken er minstens twee dagen per week in. We denken wel na over geld en we hebben het er ook over met elkaar. Ik moet tenslotte ook gewoon huur betalen. Maar we zijn tot de conclusie gekomen dat wij als bestuur geen geld willen verdienen. De kans bestaat anders dat belangen gaan verstrengelen en voor je het weet ben je zelf een instituut met eigen belangen. Het fijne is nu natuurlijk dat dat niet zo is. We zijn gewoon actieve bewoners, maar wel een stel actieve bewoners dat heel serieus genomen wordt. De gemeente heeft zelf ook gezegd dat ze vertrouwen heeft in een project of initiatief op het moment dat wij er in zitten. Zij weten dat we er nooit in zitten voor ons eigen gewin. En het is echt een verademing om als bewoner serieus genomen te worden, en echt een gelijkwaardige positie te hebben.’

Jullie vormen met zijn drieën het bestuur van de coöperatie. Werkt dat goed, is er geen wrijving?

Milja: ‘Op een organische manier besloten we op een gegeven moment om dit met zijn drieën te gaan doen. Vooral omdat we zien dat het nodig is nu, dat de netwerken bij elkaar moeten komen. Wij kunnen de lijm zijn dankzij onze netwerken. We zijn in januari 2015 begonnen en er is al die tijd geen onvertogen woord gevallen! Ieder heeft zijn eigen competenties. Ik houd er bijvoorbeeld heel erg van om kleine projecten een schop omhoog te geven.’

Patrick: “Klopt! En mijn kwaliteit is vooral mijn lange adem, mijn spanningsboog is wat langer. Binnen Delfshaven Coöperatie pak ik institutionele stukken op en daar bijt ik me in vast als een pitbull. Zo hebben we een wijkinvesteringsfonds opgericht, daar stoppen onze partners, Rabobank, Havensteder en de gemeente geld in. Dit revolverende fonds verstrekt leningen aan (sociaal) ondernemers of ondernemingen in onze wijk, met name aan projecten of ondernemingen die de waardeontwikkeling van de wijk ten goede komen. Opeens trok Rabobank aan de bel: die leningen bleek je helemaal niet te mogen verstrekken van de financiële gedragstoezichthouder, het AFM. Paniek! Dan ben ik eigenlijk op mijn best, ik zoek dan een manier waarop het wel kan. En het is me inderdaad gelukt. De oplossing was: hybride leningen. Ik zal jullie niet vermoeien met een exacte uitleg, maar nu kan het wijkinvesteringsfonds blijven bestaan!’

Milja: ‘Ja bij dat soort heftige dingen heb je echt een Patrick nodig. Elke wijk zou inderdaad een Patrick moeten hebben.’

Jullie doen erg veel, is er een project waar je extra trots op bent?

Patrick: ‘Ik ben trots op West Practice, daar is het hele vraagstuk hoe jongeren aan werk komen omgedraaid: hoe kunnen bedrijven aan jongeren komen? Wat is er in de wijk nodig om de jongeren werk of stages te bieden. We keken wat er al was en dat bleek heel veel. Van ontmoetingsplekken tot cursussen: de Delfshaven Coöperatie brengt dat allemaal bij elkaar. Ook vragen we aan bedrijven en bedrijfjes of ze stages hebben, ook snuffelstages voor middelbare scholieren. En het mooie is: iedereen voelt en neemt de verantwoordelijkheid voor deze jongeren. Wij hebben veel problemen met overlast gevende jongeren. We willen ze graag meer perspectief bieden. Al vroeg in hun jeugd. En daar staan we niet alleen in. West Practice verbindt dat wat er al is.’

Milja: ‘Mijn grootste trots is niet een van de projecten maar de coöperatie zelf en de positie die wij hebben verworven. Dat ons dat gelukt is! We zijn zó ongelofelijk veel verder gekomen dan ik anderhalf jaar gelden gedacht had. Ik durf oprecht te zeggen: er is geen vraag te groot voor ons. We willen alles doen om de samenwerking tussen bewoners, markt en de overheid te bundelen in onze wijk.’

Dit interview verscheen in de herfsteditie van LSA BewonersBerichten, het vakblad voor bewoners