Platform voor buurtontwikkeling

Dagboek van een sociaal werker

Week 5 – 8 van de quarantaine
Artikel
afbeelding van Roselien  
26 mei 2020
Dagboek van een sociaal werker

Vanaf het moment dat we in quarantaine moeten houdt sociaal werker Roselien Ramkhelawan een dagboek bij over wat dit betekent voor haar werk. Na een paar weken komen er steeds meer kwetsbare mensen in beeld. 

 

Ik had in de planning staan week vrij 5 vrij te nemen en dit is deels gelukt. Op tweede paasdag blijkt mijn collega ziek te zijn. Zij zou de maaltijden voor kwetsbare buurtbewoners verzorgen. Dit kan ik niet laten liggen en dus pak ik het samen met een stagiair op. Dit zijn van die toevalligheden die wij als organisatie niet direct in kaart hadden. Dus is nu de vraag: hoe gaan we dit opvangen voor de toekomst? Ook voor mij een leermoment, want mijn eigen taken lopen natuurlijk gewoon door. Neem bijvoorbeeld een mevrouw van 92 jaar oud die werd aangemeld door de brandweer.  Buren hadden gebeld omdat er stankoverlast was. De brandweer ging kijken en mevrouw zat in haar huis vol met rook. Wat bleek? Ze had een pan met eieren op het vuur droog laten koken. Een vrijwilliger is met een paasmand en wijkkrant langs gegaan om te kijken hoe met haar gaat. Gelukkig heeft ze een netwerk om zich heen met mensen die voor haar zorgen. Uiteindelijk heb ik pas woensdag vrij kunnen nemen. Ik vraag me af: hoe nu verder met mij? En is dit de norm voor komende maanden? 

 

Week 6 

‘Zorg goed voor je zelf’ was het advies van mijn collega’s nadat ik mijn zorgen met hen heb besproken. Ook hebben we een afspraak gemaakt. Iemand staat het weekend op stand-by. Ik denk dat ik hierdoor meer rust krijg. Veel online overleg, trainingen en tussendoor ook casussen behandelen: online, online en nog eens online. 
Er zijn casussen die ik afgesloten had die weer worden geopend. Neem meneer Y. Vorig jaar kwam hij gefrustreerd en boos bij ons langs en zwaaide met enveloppen. Met handen en voeten en Google Translate zijn we de brieven van Nederlands naar Chinees gaan vertalen. Meneer Y heeft thuis geen laptop, telefoon, netwerk, vrouw of kinderen. Hij was al bij verschillende instanties geweest en werd van het kastje naar de muur gestuurd. Wij hebben met veel geduld meneer Y opgevangen. Hij werd gehoord en geholpen en hij kwam twee keer per week naar de ontmoetingsgroep. Ook al sprak hij geen woord Nederlands, hij werd geaccepteerd door de groep. Hij mocht er zijn!

Steeds meer kom ik in een paradoxale situatie terecht: hoe meer kwetsbare burgers ik wil helpen, hoe moeizamer dit gaat, waardoor ik juist deze doelgroep minder kan helpen.

Nu, in de tijden van corona kwam meneer Y terug naar het wijkcentrum. Donderdag was ik alleen op kantoor. Ik hoorde tikken aan de deur en zie meneer Y staan. Ik maak duidelijk dat we gesloten zijn. Maar hij blijft kloppen en ik zie zijn radeloosheid. Hij heeft weer enveloppen bij zich. Ik pak ze aan, maak kopieën van de brieven en mail ze naar een collega die hierover gaat. Ik ben blij dat meneer naar ons wijkcentrum kwam, zo houden we een klein beetje zicht op de verdwenen mensen. Zoals meneer Y zijn er meer. Steeds meer kom ik in een paradoxale situatie terecht: hoe meer kwetsbare burgers ik wil helpen, hoe moeizamer dit gaat, waardoor ik juist deze doelgroep minder kan helpen. 

Week 7 

Op dinsdag neemt een organisatie contact met mij op over mevrouw X.  Ik heb gevraagd of ze de hulpvraag kunnen overnemen. Dit gaat erg moeizaam. Uiteindelijk zorgen wij met vrijwilligers weer voor het eten, omdat het anders mis gaat.  

Week 8 

Het is 5 mei, Bevrijdingsdag. Nederland is 75 jaar vrij. Wij vieren de vrijheid thuis. Geen vrijmarkt. Vorig jaar was ik met mijn dochter naar Amsterdam. Dit hadden we gecombineerd door naar het Van Gogh museum te gaan (lekker rustig dachten wij) voor een tentoonstelling van David Hockney. Wat een wereld van verschil nu met corona. Ik koesterde vrijheid altijd al en nu des te meer. 
Behalve mevrouw X, waarvoor de overdracht moeizaam blijft gaan, heeft ook de 92-jarige mevrouw zich nu aangemeld voor onze afhaalmaaltijden. Hier word ik blij van omdat ik op deze manier meer zicht krijg op kwetsbare bewoners. Coronatijden hebben ook een positieve kanten, want we krijgen nu ook zicht op de voorheen onzichtbare kwetsbare bewoners. De vraag blijft:  Hoe houden we dit vast?
Sociaal werkers: wat houdt ons beroep in? Boodschappen doen, voedselpakketten ophalen bij de voedselbank, zorgen voor warme maaltijden of koken voor de kwetsbare doelgroepen. Groepen begeleiden, mensen in hun kracht zetten, formulieren invullen, een troostend woord voor een ander. Daarnaast de formele zaken. Subsidie aanvragen, reflectiemomenten met de gemeente, vergaderingen. Trainingen volgen om jezelf bij te scholen, punten behalen. Maar het belangrijkste: Een groot hart hebben voor de mensen die dat nodig hebben!

 

Roselien Ramkhelawan is sociaal werker bij Versa Welzijn en werkt in Hilversum-Oost. Ze houdt vanaf het begin van de quarantaine een dagboek bij. Dit is het tweede artikel. Lees hier over de eerste vier weken. 

Lees meer over:
Sociaal werk, corona of bekijk onze nieuwsbrief
afbeelding van Roselien  

Roselien

Ik ben Roselien Ramkhelawan. Sociaal werker in Hilversum-Oost. Een heel dynamisch wijk. Er gebeurt veel in de Wijk. Bij versa welzijn werken wij in Hilversum-Oost volgens de Rijnlandse methodiek (zelfsturend, geen manager).

Lees meer: