Dagbesteding in een keet

Jeroen had me al regelmatig verteld over zijn dagbesteding. Vier keer per week gaat hij daar heen. ‘s Morgens haalt vrijwilliger Anneke de drie deelnemers op en rijden ze samen naar een landgoed in de buurt. Daar staat hun oude schaftkeet, midden tussen de bossen en weilanden. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Wat is dit voor dagbesteding? Waarom komen deze drie deelnemers hier zo graag?

Ik besloot een kijkje te gaan nemen. Samen met Jeroen reed ik via kleine weggetjes door het landgoed tot we aankwamen bij de keet. Toen ik binnenstapte was het nog behoorlijk koud. In de hoek stond een houtkachel flink te branden. In het midden stond een tafel met allemaal uitgestalde spulletjes. Een los snoer liep via het plafond naar het koffiezetapparaat. Zodra het apparaat werd aangezet begon de TL-verlichting te knipperen. De omstandigheden zijn behoorlijk basic. Een toilet is niet aanwezig. Wie moet, zoekt een plekje in het bos.

Zelfvoorzienend

In de keet maken de deelnemers prachtige dingen. Een van hen knapt oude poppenhuizen op, de ander maakt krukjes met mozaïek. Jeroen is van het fijne werk. Hij laat mij vol trots zijn zelfgemaakte vleesetende plant zien, waarbij de randjes gemaakt zijn van oude ritssluitingen. Het ziet er professioneel uit. Hun ideeën halen ze van Pinterest. Ze verkopen hun spullen in een kasteel op het landgoed, van de opbrengst kunnen ze hun dagbesteding draaiend houden. ‘We zijn helemaal zelfvoorzienend’, zegt Anneke.

Trots en voldoening

‘Toen Jeroen hier voor het eerst kwam, zei hij steeds dat hij niets kon, maar inmiddels maakt hij de mooiste dingen’, vertelt Anneke. ‘Mijn vader zei altijd dat ik niets kon en als je dat maar vaak genoeg hoort dan ga je dat geloven’, zegt Jeroen. Alle drie de deelnemers hebben een verslavingsachtergrond en komen uit een situatie van dakloosheid. Als ze hier zijn dan drinken ze niet en zo simpel is het. ‘Uit respect voor Anneke’, zegt Pascal. Ze beginnen ’s morgens met koffie, stoken de kachel op en gaan aan de slag. Ondertussen delen ze met elkaar wat hen bezig houdt. Deelneemster Pascal laat een foto van haar dochter zien. Ze is 12 en was afgelopen weekend bij haar op bezoek. De anderen leven met haar mee.

Stigma

Jeroen woont inmiddels op zichzelf. In de buurt vindt hij weinig aansluiting. ‘Er wordt veel over mij geluld. Ze zien me nog steeds als een junk.’ De deelnemers merken dat ze niet makkelijk van dit stigma afkomen. Hier zijn ze onder elkaar. Dat schept een band. Om elf uur komen de toastjes op tafel. Soms spelen ze bingo. Dan gaan ze eerst naar de Action en halen allemaal nuttige prijzen zoals shampoo, winterhandschoenen of een pak shag. Komend jaar kunnen ze nog in de keet blijven, maar daarna is het onzeker. ‘Ach, dat zien we dan wel weer’, zegt Anneke luchtig.

Samen eigenaar

Als ik met haar naar buiten loop zegt ze tegen mij: ‘Maar ze helpen mij ook. Ze geven mij structuur. Hier kom ik mijn huis voor uit. We hebben een band met elkaar opgebouwd.’ De wederkerigheid die ze beschrijft treft me. Hier is iedereen eigenaar van de dagbesteding. Tegelijkertijd komen ze als groep weinig in contact met anderen. Binnenkort komen ze op mijn uitnodiging naar de inloop in het Buurthuis waar ik werk. Met elkaar bouwen we aan een brug van de keet naar de buurt.

Mariska Meinen is buurtcoach bij Buurtplein Doetinchem. Ze won in 2018 de Movisie Scriptieprijs met haar onderzoek naar samenkracht in de wijk.