Aanbesteden in het sociaal domein
Wat heeft een kwart eeuw aanbesteden de welzijnssector gebracht? Publicist Jos van der Lans is hier voor LSA ingedoken en schreef een kritisch essay.
Eind jaren negentig vond in Amsterdam-West de eerste moderne aanbesteding van welzijnswerk plaats. De uitkomst was verrassend, zeker voor Amsterdammers: de winnaar kwam namelijk uit Rotterdam. Sindsdien is het aanbesteden in het sociale domein schering en inslag geworden. Het is een beproefd middel, zeggen de voorstanders, om vernieuwing te realiseren, om organisaties op scherp te zetten en om een goede prijs-kwaliteit te realiseren. Bovendien is het onvermijdelijk, zeggen de juristen, want het moet van Brussel.
Opbrengst van aanbesteden
Maar is dat wel zo? Heeft het aanbesteden, het aanjagen van concurrentie tussen welzijns- en zorgorganisaties, nu wel datgeen opgeleverd wat het heeft beloofd? Het Landelijk Samenwerkingsverband Actieve bewoners (LSA) vroeg mij om de coronaquarantaine te gebruiken om eens grondig bij deze vraag stil te staan. Wat heeft een kwart eeuw aanbesteden eigenlijk gebracht? Wat hebben burgers, bewoners, gebruikers en cliënten er nu eigenlijk mee gewonnen? Is de dienstverlening er beter van geworden?
Laat ik zeggen dat ik kritisch ben. Het aanbesteden hoeft niet helemaal de prullenbak in, dat zou irreëel zijn. Maar het proces moet in het sociale domein wel op een heel andere leest geschroeid worden. Zodat het in plaats van georganiseerde discontinuïteit gaat bijdragen aan duurzame presentie.
